حتی کله آبی ها هم،… عاشق میشوند

انیمیشن پرسروصدا و به زعم برخی متفاوت، “مگامایند – Megamind” نزدیک یک ماهی است که بر پرده سینماها راه پیدا کرده و فروش نسبتاً مطلوبی داشته و تماشاگران از دیدن آن راضی بوده اند. گو اینکه نظر مساعد منتقدان و طرفداران جدی کمپانی “دریم ورکز – DreamWorks” را نتوانسته جلب کند. من معمولاً وقتی راجع به مطلبی و یا موسیقی یا فیلمی چیزی مینویسم، که قبل از آن در جایی نسبت به آن مطلب کاملتر یا بهتری نوشته نشده باشد. در مورد این کارتون اطلاعات می توانید اطلاعات بسیار خوبی از پست نوشته شده توسط دوست خوب و پرتلاش و مسلط، آقای مهبد بذرافشان در سایت “انیمیشن امروز” دریافت کنید که مثل همیشه با ترجمه خوب خودشون حق مطلب رو ادا نمودند و من در ادامه فقط نکاتی کوچکی که بنظرم جالب اومده رو بیان میکنم.

داستان این انیمیشن خطی و تقریباً قابل پیش بینی است و کاراکترها عمدتاً خطی و بیروح طراحی شده اند. بجز چند سکانس دیدنی و معدود دیالوگ های خنده دار چیز خاصی از دیدن این انیمیشن به شما داده نمیشود. البته بنظر خود من همانند تمامی آثار انیمیشنی هالیوود، در پس پرده پرداخت کودکانه و ساده انگارانه این داستان، پیام های اخلاقی و کدهای اجتماعی زیاد نهفته است که بسیار تحسین برانگیز و قابل تقدیر است.

من سعی میکنم در ادامه، داستان را بصورت خلاصه بیاورم ولی نه تا حدی که لذت دیدن انیمیشن از بین برود.

مگامایند، با پوستی به رنگ آبی نفتی و کله ای به شکل خربزه، کودکی بود که سوپرمن-وار در هنگامه نابودی سیاره اش توسط پدر و مادرش و به همراهی Side-Kick خود (یک ماهی درون تُنگ!!! – بله شما هم احتمالاً یاد کارتون جوجه کوچولو افتادید) به نام “مینیون – Minion” و به کمک یک کپسول نجات راهی فضا میشود تا مامنی دیگر بیابد.

از طرفی کودک دیگری که از همان ابتدا خوش شانس جلوه میکند نیز از سیاره همسایه، توسط کپسول دیگری به فضا پرتاب میشود. کودک دوم بسیار شیرین و خوشگل بوده و در یک لحظه کوچک و درست در هنگامه رسیدن به زمین در اثر یک تصادف به درون خانه ای قصر مانند می افتد که مشخصاً افراد درون آن ثروت و غنای فرهنگی بالایی دارند. وی بتدریج قدرتهای خود از قبیل پرواز و  چشم لیزری را آشکار میکند و با رفتار خوب خود مورد توجه همگان قرار میگیرد.

از سوی دیگر مگامایند با بدشانسی تمام درون یک زندان افتاده و زندانیان وی را بزرگ میکنند و مغز وی را سرشار از اندیشه های تبهکارانه و ضد اجتماعی میکنند. در نهایت همانطور که می توان پیش بینی کرد، مگامایند نقش آدم بده و پسرک دیگر که به وی لقب “مترو من – Metro Man” را داده اند نقش قهرمان همیشگی را ایفا میکنند. یکی همواره مورد ستایش و دیگری همواره مورد نکوهش... در واقع مگامایند خودش بتدریج قبول میکند که سرنوشتش این است که آدم بده تمام ماجرا ها باشد و از مغز بزرگش در راه تبهکاری و خلاف بهره جوید…

در این میان مانند همیشه، گزارشگر جذابی به نام “رکسان ریچی – Roxanne Ritchi” هم وجود دارد که بنابراصل تغییرناپذیر دنیای خوب و بد داستان ها، می بایست همیشه توسط مگامایند ربوده شده و توسط مترومن نجات یابد. تا اینکه خیلی تصادفی و بصورت کاملاً اتفاقی مگامایند باعث نابودی و مرگ مترومن میشود! و پس از مدتی گیجی و سردرگمی (چون هیچ وقت قرار نبوئه و نیست قهرمان ها بمیرند) کنترل شهر را در دست میگیرد.

از اینجای داستان به بعد ماجرا عشق ممنوعه مگامایند به رکسان و از طرفی دلتنگی اش برای رقیب همیشگی اش مترومن باعث سلسله ماجراهایی میشود که دیدنش برای یکبار مطمئناً کاملاً بی ضرر خواهد بود. روند استحاله مگامایند هرچند که در برخی موارد تصنعی میباشد ولی در کل مسیر منسجم و منطقی را طی میکند.

بنظر من برجسته ترین نکته این انیمیشن موزیک فوق العاده اون بود که حقیقتاً یک سروگردن از خود انیمیشن بالاتر بوده. “هانس زیمر – Hans Zimmer” با استادی تمام و بخصوص در معدود صحنه های رمانتیک، فضاهایی را خلق کرده که به جرات میتونم بگم که تا سالها از اون بخوبی یاد میشه. یکی دو سکانس عاشقانه و رمانتیک فیلم به شدت واقعی و دلنشین از کار دراومدند و واقعاً انگار اون سکانس ها ربطی به ماجرای انیمیشن ندارند و خود داستان مستقلی هستند.

نکته دیگه بحث پیام اخلاقی انیمیشن است، اینکه ما خود شرایط زندگی خودمان در کودکی و همچنین شرایط اجتماعی محیط اطرافمان را نمیتوانیم انتخاب کنیم، بحثی قدیمی  است. مهم این است که علیرغم بی مهری های اجتماعی و پیش فرض ها و برچسب های عمدتاً منفی که به افراد زده میشوند، آنها درون خود را بنگرند و آنچه را که به گفته عده ای “گوهر درون” است بیابند… من از پیام ها و کدهای اجتماعی ارائه شده در این انیمیشن بسیار لذت بردم و شاید هم پرداخت خوبی که روی این بخش شده باعث شده که راجر ایبرت، ۳ ستاره به این انیمیشن بدهد که امتیاز بسیار قابل قبولی است.

از جمله دیگر نکات مثبت این انیمیشن انتخاب موسیقی آن است، بدین شکل برای بخشهای مختلف آن از ترانه های ماندگار و بحث برانگیزی چون “بزرگراهی به جهنم” اثر گروه AC/DC و یا “قطار دیوانه” اثر آزی آزبرن! و در نهایت “بد” اثر مایکل جکسون (روحش شدیداً شاد) استفاده شده که فکر میکنم اولین بار است در یک انیمیشن در این سطح، از چنین آثاری با چنین مضامین و شعرهایی استفاده میشود، که اتفاقاً بشکل عجیبی خوب از کار درآمده است.

نکته دیگه که حیفم میاد اشاره ای بهش نکنم، ادای احترامی به “مارلون براندو” می باشد، که در طراحی یکی از شخصیت های انیمیشن مستتر است، بنظر من که خیلی شبیه به وی درآمده است.

بهرشکل در ادامه سه تراک از آلبوم موسیقی متن (دو تراک موسیقی و یک تراک آواز نهایی) این انیمیشن را برای دانلود خدمت شما ارائه میدم و مطمئن باشید بخصوص در مورد دو تراک موسیقی بعد از شنیدنشون باورتون نمیشه که اینها از ساندتراک یک انیمیشن انتخاب شده اند.