زخم و زندگی

چند سال پیش یه كلیپی دیدم از یك مرد خیلی لاغر و استخونی كه لباسش بشدت پاره پوره بود و بدنش پر از زخم و كبودی… همینجوری سرگشته تو یه تونل داشت راه میرفت و چون نمیتونست تعادلش رو حفظ كنه ماشینها مرتب میخوردند بهش و چندین متر پرتابش میكردند. ولی اون بعد از یكم نفس نفس زدن و درد كشیدن دوباره نیروش رو جمع میكرد و راه می افتاد… چندین و چند بار این كار تكرارشد ولی تو یكی از دفعاتی كه اون وسط تونل بود و خیلی متزلزل نشون میداد، تو دلت میگفتی ایندفعه كه ماشین مستقیماً بهش بخوره كارش تمومه… ولی یهو یه برق عجیبی می اومد تو نگاه مرد و بدون اینكه پشت سرش رو نگاه كنه دستاش رو میبرد بالا و تمام انرژی باقیموندش رو جمع كرد و یهویی انگار یه دیوار بتونی اون وسط باشه به محض تصادف اینبار ماشین به برخورد کرد، خرد و خاكشیر میشه و مرد پس از یه مكث كوتاه بازهم بدون اینكه پشت سرشو نیگاه كنه، دوان دوان و در اوج اقتدار در تونل خارج میشه…

دقیقاً خیلی از جزئیاتش یادم نیست و نمیدونم تبلیغ كالایی بود یا نه… ولی اصلاً برایم مهم نیست.

بعضی مواقع تو زندگی تو یه دالون تاریكی افتادیم و در عین درموندگی، مرتب هم ضربه هست كه از چپ و راست داریم میخوریم… (نمیدونم شاید اینم لازم باشه یوقتهایی) ولی بعضی وقتها یه نیرویی كه نمیدونم ریشه اش چیه میپیچه تو وجودمون و … دیگه اونوقت هیچی جلودارمون نیست… سه چهار سال بود فقط داشتم ضربه میخوردم… تا میخواستم نفسی تازه كنم دوباره این مسئله تكرار میشد… ولی … فكر كنم داره یه اتفاقهایی می افته… مهم اینه كه تو همون ضربات و مشكلات هیچوقت یادمون نره كه هدفمون چیه. و حركت كردن رو فراموش نكنیم… هدف و امید تنها محركهایی هستند كه رو به جلو میبرند این بشر سرگشته رو…

ناامید نباشید

امیدوار باشید