انسانهای بزرگ

«اوشو» رو از طریق یكی از دوستان خوب دوران خدمت (یاشار  ساعتچی) شناختم و تا قبل از اون بنظرم فقط یه آدم ریشو بود كه كتابهای زیادی نوشته… شاید هم به تعبیری فیلترهای ذهنیم هنوز بقدر كافی باز نشده بودند تا بتونم بشناسمش… بهر شكل من نه میخوام زندگینامه بنویسم و نه الكی كسی رو بزرگ كنم… قضاوت با خودتونه … یه جستجو در اینترنت و یا مطالعه كتابهای موجود {پینوشت 1} كمك میكنه تا خودتون تشخیص بدید كه چه جور انسانی بوده این اوشو.

من بشدت اعتقاد دارم تو زندگی هیچ اتفاقی بی دلیل نمی افته، مثلاً هیچ كتابی رو الكی نمیخونی و یا هیچ كسی رو اتفاقی نمیبینی و… حالا من خوب اعتقاد دارم و دلیل نمیشه كه حتماً درست باشه!

پریشب تو یه حال عجیبی دست كردم تو كتابخونه نه چندان منظمم و یه كتاب با جلد سیاه رو كشیدم بیرون و دیدم كتابی هست كه یكسالی هست خریدم و نخوندمش ،تصادفی بازش كردم {پی نوشت 2} و خوندم و این متن بود:

هنگامی كه آواز میخوانی، میخواند،
كنار او بنشین.
احساس كن، خداوند بسیار نزدیك است.
هنگامی كه كسی در نی میدمد
در پس درختی پنهان شو و گوش كن
خواهی دید كه میتوانی چیزی ببینی
چیزی كه این جهانی نیست
چیزی از فراسو
خلاقیت همیشه ریشه در ماوراء دارد….

گاهی اوقات تلنگری لازمه تا وجود آن عشق بیكران رو كنار خودمون احساس كنیم… خدا رو خیلی دوست دارم هرچند كه خیلی از تصمیماتش (1) رو قبول ندارم یا حداقل دركشون نمیكنم هرچند كه البته كارش تو بیشتر موارد (1) خیلی درسته.{پینوشت 3}