–

–

–

–

فکر میکنم کمتر هوادار موسیقی متال باشد که با گروه سوئدی Therion آشنا نباشد. من هوادار پروپاقرص این گروه و این گونه موسیقی نیستم، ولی تک و توک آهنگ‌هایی هست که (بنظر من) خیلی خیلی خوب از کار درآمده‌اند و من همیشه کلی از آهنگ‌هاشون رو تحمل می‌کنم تا به این آثار برسم (هرچند که توی این سبک یعنی سیمفونیک متال از کارهای Tarja Turunen و گروه فنلاندی Nightwish بیشتر خوشم میاد). حالا یه سری انتقادات هم به برخی از ترانه‌هاشون و مفاهیم کابالایی و یا شیطانی! اون وارد میشه که من بهش ورود نمی‌کنم و هرکی مدافعشون هست خودش باید جواب بده…

از جمله آثار برجسته این گروه میتونم به «Lemuria» از آلبوم سال ۲۰۰۴ این گروه به همین نام اشاره کنم که هیچ وقت از شنیدن یک دقیقه پایانی این ترانه خسته نمیشم. بخصوص آنجایی‌که در کمال جسارت و بداعت روی ارکستری که تماماً روی گیتار الکتریک محوریت دارد ناگهان با حرکتی غافلگیرانه نوای فلوت وارد فضای موسیقیایی می‌شود که اتفاقاً بدجوری دلنشین از کار درآمده… این ترانه را به همراه زیرنویس زمان‌بندی شده آن برای دانلود قرار داده ام.

دانلود ترانه لموریا (Lemuria) از گروه تریون (Therion) – حجم ۴ مگابایت

یکی از ویژگی‌های این گروه ترانه‌های بسیار غنی از لحاظ ادبیات و استعارات اسطوره ای است (هرچند که شاید پیام نهایی چندان دلچسب بعضی نباشد یا حتی برای برخی مثل من چندان مفهوم هم نباشد!). من برای مثال به همین ترانه لموریا اشاره میکنم و برای برخی لغات تعاریف مختصری ارائه میکنم:

سرزمین MU – سرزمین افسانه‌ای که بنا بر روایات در یکی از اقیانوس‌ها (اطلس) ناپدید گشته (بهردلیلی) و آوارگان آن بنای تمدن جدید را در مردمان تا آنزمان وحشی دنیا آغاز کردند. این وسط یکی مثل آتاتورک پیدا شده و یهویی وسط توهماتش گفته که نسل ترک‌ها هم از بازماندگان اون جزیره هست!!!! البته ثابت شده که همچین جایی نمیتونه وجود داشته باشه… کلاً یک چیزی تو مایه‌های آتلانتیس هست این “مو”…

Lemuria – این هم قاره‌ای گم شده در اقیانوس هند هست که اتفاقاً همانند مورد بالا بجز در ادبیات حماسی تامیل و چند رمان انگلیسی و امریکایی جای دیگری اسمش برده نشده و خدا رو شکر هیچکس دیگری هم تبار خودش رو اون جزیره نمیدونه… اسمش هم اتفاقاً از لمور (همان پستانداران کوچولوی بشدت سرخوش انیمیشن های ماداگاسکار که بیشتر وقتها بدجوری روی اعصاب بودند!) گرفته شده است، زیرا شبه وجود آن بخاطر فسیلهای لموری بود که در ماداگاسکار و هند کشف میشد ولی در منطقه حائل این‌دو (مثلاً خاورمیانه) اثری از آن دیده نمی‌شد.

Anemone – گونه ای از گل شقایق با نام «شقایق نعمانی» است.

«نارایانا – Narayana » – در زبان و کتب سانسکریت همان مرد نخستین (آدم) است و البته نام دیگر ویشنو…

من یادمه برای برخی از ترانه‌های این گروه نظیر « ظهور سدوم و گوموراه – The Rise of Sodom and Gomorrah» مجبور بودم همزمان اینترنت و ویکی پدیا و مایکروسافت انکارتا رو بکار بگیرم تا بفهمم وقتی خورشید وارد برج جدی میشه یعنی چه!!!…

بگذریم…

بازهم توجه دوستان رو به یک دقیقه پایانی این ترانه جلب میکنم

–

این گروه در آلبوم ناامیدکننده جدیدشان (سال ۲۰۱۲) به نام «گلهای گناه – Les Fleurs du Mal» که اتفاقا برای ۲۵امین سالگرد ایجاد گروهشان ساخته‌اند، آمده‌اند یکسری از ترانه‌های قدیمی خواننده‌های دیگر را با تنظیم جدید، بازخوانی کرده‌اند که تا اونجایی که من نقدها رو خوندم گویا چندان به مذاق هوادارانشان خوش نیامده… در اون میان یکی دو تا از ترانه به دلم نشست، هرچند که اجراهای قدیمیشان هم فوق العاده بوده اند، یکی از اون ترانه‌ها رو برای شما عزیزان انتخاب کردم:

ترانه La Maritza که در سال ۱۹۷۲ توسط خواننده فرانسوی «سیلوی وارتان – Sylvie Vartan» خوانده شده است، داستان غمناک دخترکی است که در ده سالگی و پس از مرگ پدر از کنار رودخانه «مارتیزا» بلغارستان، جلای وطن کرده و عازم فرانسه میشود و هنوز که هنوز است یاد نوای آواز دل انگیز پدرش در کنار رودخانه Maritza تنها چیزی است که در غم غربت به وی آرامش می‌دهد.

این ترانه ماندگار بنوعی داستان زندگی “سیلوی” هم هست. سیلوی که پدری ارمنی-بلغاری و مادری مجارستانی داشت، در ۸ سالگی و به همراه پدر (که خودش البته در فرانسه و از پدری ارمنی و مادری بلغاری متولد شده بود و کارمند سفارت فرانسه در سوفیا بلغارستان بود) و مادرش به فرانسه مهاجرت کرد. ایشون پس از ورود به فرانسه و از همان نوجوانی فعالیت‌های خود بعنوان مدل و خواننده دنبال کرد و شهرت نسبتاً مطلوبی در دهه ۶۰ و ۷۰ و اوایل دهه ۸۰ برای خود بدست آورد. البته نام خانوادگی وی “وارتانیان” بوده که بعدها به همان وارتان عوضش کرده است.

این ترانه برای مردم فرانسه خیلی خاطره انگیز و نوستالژیک است، از یک طرف برای کسانی که در جریان جنگ‌ها و رخدادهای مختلف مجبور به جلای وطن شده‌اند و فرانسه را به عنوان مامن خویش برگزیدند ولی هنوز نوستالژی خاک مادری همراهشان است… و از طرف دیگر مردمان اصلی فرانسه هم این ترانه بنوعی قدردانی از میهمان‌نوازی خویش از مهاجران و آوارگان دیگر سرزمین‌ها می‌دانند.

 اصل ترانه را می‌توانید از اینجا ببینید و یا تا چند وقت از لینک زیر (با حجم ۱۱ مگابایت) دانلود کنید (طبیعتاً تا وقتی که یادم بمونه، زمان ماندگاری فایل رو تمدید کنم). پیشنهاد میکنم که حتماً دانلود کرده و ببینید، موسیقی، تنظیم و البته صدای بسیار زیبای خواننده ترکیب بسیار خوبی ساخته است.

ترانه بازخوانی شده را با زیرنویس دو زبانه آماده کرده ام… امیدوارم خوشتان بیاید

متن ترانه را هم برای دوستان اینجا نوشته ام… بخشهایی از ترانه بسیار زیبا و در عین حال غم‌انگیز است، بخصوص بخشی که در آن از دقیقه ۲:۴۰ ترانه صدای مرد، صدای خواننده زن را همراهی می‌کند. در این بخش حس نوستالژیک بودن واقعه جدایی از پدر و سرزمین مادری بسیار خوب از کار درآمده است. در مورد موسیقی هم باید بگویم ارکستر زهی بسیار خوب به ترانه اضافه می‌شود و فضاسازی ترانه به کمال می‌رساند، حقیقتاً دلنشین از کار درآمده است… ترانه خیلی به دل من نشست، امیدوارم که شما هم از آن خوشتان بیاید.

متن ترانه La Maritza از گروه Therion

رود ماریتزا از آن من ……. La Maritza c´est ma rivière

همانطور که رود سن از آن توست ……. Comme la Seine est la tienne

ولی پدر من در آنجا بود ……. Mais il n´y a que mon père

حال چه کسی به یاد می آورد ……. Maintenant qui s´en souvienne

گاهی وقتها [به یاد می آوردم] ……. Quelquefois

ده سال نخستین را ……. De mes dix premières années

از آن دوران چیزی برایم نمانده ……. Il ne me reste plus rien

نه حتی عروسک پاره‌ای ……. Pas la plus pauvre poupée

هیچ چیز جز نغمه‌ای کوتاه ……. Plus rien qu´un petit refrain

کهنه و قدیمی ……. D´autrefois

*****

تمام پرندگان رودخانه من ……. Tous les oiseaux de ma rivière

با من ترانه آزادی را میخواندیم ……. Nous chantaient la liberté

آن هنگام چندان متوجه‌اش نمی‌شدم ……. Moi je ne comprenais guère

ولی پدرم، او می‌دانست ……. Mais mon père, lui, savait

گوش فرا ده ……. Ecouter

هنگامی که افق به تیرگی رفت ……. Quand l´horizon s´est fait trop noir

تمام پرندگان پرواز [کوچ] کرده بودند ……. Tous les oiseaux sont partis

بسوی جاده امید ……. Sur les chemins de l´espoir

و ما هم آن ها را دنبال کردیم ……. Et nous on les a suivis

در پاریس ……. A Paris

ده سال نخستین من ……. De mes dix premières années

هیچ چیز از آن باقی نمانده… هیچ ……. Il ne reste plus rien… rien

با اینکه چشمانش مدتهاست که بسته شده ……. Et pourtant les yeux fermés

هنوز صدای پدرم را میشنوم ……. Moi j´entends mon père chanter

که آواز سر میدهد ……. Ce refrain

*****

مسعود زمانی

۲۴ مهر ۱۳۹۱

–

–

–***–

«اگر از طریق فید (خوراک) من این نوشته را مطالعه می‌کنید، برای دسترسی مستقیم از این لینک استفاده کنید»

–***–

–