اشک ها و … اشک ها

تو مسیر برگشت هنوز تک خنده های ریز سپیده رو میشنید… به ارومی رفت تو اتاق… سعی کرد چیزی رو تغییر نده… توی تخت دراز کشید و ملحفه رو دوباره کشید روی دلش… همه مدل سناریو تو ذهنش اومد… شاید… شاید… نمیدونست چرا ولی باورش نمیشد… اگه میخواست با دوستی صحبت کنه چرا تو روز یا توی اتاق باهاش صحبت نمیکرد… چرا درخت بید… چرا اون درختی که اینقدر فرید دوستش داشت… چرا … چرا… یه لحظه یه نوری تو دلش تابید… پس فردا تولدش بود…

سپیده همیشه عاشق سورپریز کردن بود… شاید تمام این تماس و خنده ها برنامه ریزی برای اتفاقی توی روز تولدش بود… انگار که یکهو همه بار دنیا رو از روی دوشش برداشته باشند… خیلی راحت شد… صدای پای سپیده رو شنید که داشت برمیگشت… خودش رو به خواب زد… سپیده اومد توی تخت و پشت به فرید دراز کشید… ولی فرید لبخندی به لب داشت… مطمئن بود که داستان از همین قراره…

——

فرید با کلی هیجان که چه اتفاقی در انتظارشه درب حیاط رو باز کرد… هر لحظه منتظر بود از در و دیوار یه چیزی سورپریزش کنه… دل توی دلش نبود… خب مثل اینکه توی حیاط خبری نبود… نزدیک در اتاق که شد مثل همیشه اسم قشنگشو صدا زد… سپیده من اومدم… انتظار داشت یه چیزی بوم صدا کنه یا مثلاً یهویی کلی آدم داد و فریاد کنان بیان سراغش… یکم مکث کرد و سعی کرد خودشو خونسرد و بدون اطلاع نشون بده…

وقتی در رو باز کرد، توی اتاق کسی نبود… به اطراف نگاه کرد… سپیده رو صدا کرد… سپیده درحالیکه پیش بند بسته بود و داشت با حوله دستش رو خشک میکرد از آشپزخونه اومد تو… سلام فرید جان… بدون اینکه دست خیس و بدنش باهاش تماس پیدا کنه بوسه سردی رو گونه فرید زد و گفت: تولدت مبارک آقای مهندس… یه شامی برات درست کردم انگشتات هم بخوری… ببخشید گُلم… یخورده دیگه حاضر میشه… تا دست و صورتت رو بشوری میام پیشت…

فرید یکم جا خورد… دوباره دلش یجوری شد… وقتی از دستشویی برگشت هنوز منتظر یه اتفاق بود… ولی اونشب سپیده مثل هر شب بود و شام هم چیز فوق العاده ای نبود فقط یه شمع به میز اضافه شده بود و در انتها یه شیشه عطر کادو شده هم بعنوان کادو بهش داد و یکی دوبار سر و صورتش رو بوسید… فرید کلاً آدمی نبود که بتونه خیلی خوب فیلم بازی کنه… سپیده هم آخراش احساس کرد که حالش گرفته هست… و مرتب از کارهای زیاد خونه گفت و از اینکه نتونسته بود برنامه ریزی درستی بکنه معذرت خواست ازش… شب موقع خواب هم در حالیکه پشتش به فرید بود خوابید…

فرید توی دلش آشوبی برپا بود… تمام اون چیزی که تو ذهنش ساخته بود در یک لحظه فروریخته بود… دوست داشت باور کنه که همه اون چیزهایی که شنیده بود اشتباه بوده… ولی هنوز یه حسی بهش میگفت نباید قضاوت کنه… ته دلش هنوز امید داشت…

—-

پشت چراغ قرمز برای بار هزارمین بار پرینت ها رو برداشت و نگاه کرد، یجوری تا زده بودتشون که چیزی دیده نشه… جرات نداشت نگاهشون کنه… با دستی لرزون کاغذ بلند و بالای پرینت مکالمات تلفن خونه رو برداشت… رفت سراغ همون روز کذایی… شماره رو نمیشناخت.. موبایل تهران بود… صدای بوق ماشین ها بخودش آورد.. یکم جلوتر دوباره نگه داشت… وقتی همه پرینت رو چک کرد دید تقریباً اغلب شبها تو همون ساعتها با اون شماره تماس گرفته شده… از باجه مجله فروشی یه کارت تلفن خرید و از تلفن با اون شماره تماس گرفت…

هی خدا خدا میکرد اون چیزی نباشه که فکرش رو میکرد، صدایی مردونه و محکم از اونور جواب داد… الو… الو… بفرمایید…

پسر روزنامه فروش برای مرتب کردن روزنامه های جلوی دکه بیرون اومد… مردی که چند دقیقه پیش ازش کارت تلفن خریده بود رو دید که روی زمین، کنار تلفن نشسته و داره گریه میکنه… با خودش گفت حتماً خبر مرگ عزیزی رو بهش دادند و بدون مکث خونسرد شروع به مرتب کردن مجله ها کرد…

—–
مسعود زمانی – اردیبهشت ۸۹