پنجره‌های سیاه و باران

روزی یک مرد ثروتمند، پسر بچه کوچکش را به روستا برد تا به او نشان دهد مردمی که در آنجا زندگی می‌کنند، چقدر فقیر هستند. آن دو یک شبانه روز در خانه محقر یک روستایی مهمان بودند. در راه بازگشت و در پایان سفر، مرد از پسرش پرسید: نظرت در مورد مسافرتمان چه بود؟ پسر پاسخ داد: عالی بود پدر! پدر پرسید آیا به زندگی آنها توجه کردی؟ پسر پاسخ داد: بله پدر! و پدر پرسید: چه چیزی از این سفر یاد گرفتی؟ پسر کمی اندیشید و بعد به آرامی گفت:

فهمیدم که ما در خانه یک سگ داریم و آنها چهار تا. ما در حیاطمان یک فواره داریم و آنها رودخانه ای دارند که نهایت ندارد. ما در حیاطمان فانوس های تزیینی داریم و آنها ستارگان را دارند. حیاط ما به دیوارهایش محدود می شود اما باغ آنها بی انتهاست! با شنیدن حرفهای پسر، زبان مرد بند آمده بود.

بعد پسر بچه اضافه کرد :متشکرم پدر، تو به من نشان دادی که ما چقدر فقیر هست

کنفسیوس : به جای اینکه به تاریکی لعنت بفرستی یک شمع روشن کن

جالب بود ولی من هم زیاد به دوروبرم نگاه نمی کنم ولی یک بار که مترو به سمت شهدا را سوار شدم خیلی ترسیدم و به قول شا از این مترو تاریک و بی روح خوشم نیامد و دوست داشتم هر چه زودتر تمام شود

اما در مورد شما خجالت نمی کشید برو بر نگاه می کنید
پاسخ مسعود زمانی : خجالت چیه… پنجره رو نگاه كنم حالم بد بشه؟… همون ترجیح میدم برو بر نگاه كنم و یا حیت كتك بخورم تا بخواد حالم بد بشه (:

..manzuretun az ostad dr karimie ? in karo kardam … unam eine khademun va khodetun savinaeeie
پاسخ مسعود زمانی : خیلی خوب شد… اون قضیه دارالمجانین رو هستم دیگه… یعنی مشكلی باهاش ندارم

عالی