عجب موضوعی انتخاب کردید. من عاشق این مردم واقعا. تلاشش برای ترویج علم تحسین برانگیزه. راستی ما خوشحال شدیم سر این قضیه پادکست گفتیم اینطوری بیشتر بهره میبریم از شما ولی فاصله بین دوتا پادکست خیلی زیاد شد که. اما بازهم ممنون:))

مسعود بسیار عالی بود.
من که استفاده کردم.
تشکراتتیم.

سلام
فکر کنم امروز به لطف شما تونستم بفهمم مردم قرن های گذشته با رویرو شدن با تکنولوژی های پیشتاز زمانشون (سینما ، قطار یا … ) چقدر وحشت میکردند :d . با اینکه فعلا در مرحله ای نیستیم که بگیم این قضیه صددرصد به وقوع میپیونده ولی تسلط و دستکاری مغز و ذهن با این اخلاقیات ناقص و دیکتاتور های بالقوه دوران ما ترسناکه .
البته میشه از این دانش استفاده های خوب زیادی کرد.میشه با شناختن بهتر قابلیت های ذهنی یه شخص از حروم شدن استعدادش جلوگیری کرد یا بیماری های و اختلال های روانی رو درمان کرد.
با اینهمه از ترس ناشی از عدم آگاهی من کم چیزی کم نمیشه. امیدوارم این دفعه هم مثل قبل از این انسان به تکنولوژی غلبه کنه .

ممنون مسعودجان امروز کلی چیز یاد گرفتم 🙂
موفق باشی

سلام مسعود جان، خسته نباشید. مثل قسمت قبل موضوع خوبی و جذابی رو برای پادکست انتخواب کردی، من در طول زندگیم به واسطه این که در منطقه آروم و دور از شهر و بدون دغدغه خاصی بزرگ شدم، فرصت این رو داشتم که در مورد سئوالاتی که من رو مشغول کرده بود فکر و اندیشه کنم، من جناب کاکو رو از اون زمان و با مستند های جذابش میشناختم(اون موقع که این قدر موهاش سفید نشده بود) به نظر من همین نگاه به آینده و تصور اتفاقات مختلفی که به واسطه درک بهتر ما از دنیای اطراف و بلاخص خود ما اتفاق میافتد به ما کمک میکنه که تا رسیدن به آن زمان بتونیم با این پیشرفت عظیم که دیر یا زود اتفاق میفته بهتر کنار بیایم.
البته اگر باز به گذشته نگاه کنیم، حتی ژول ورن که خودت اسمش رو تو پادکست آوردی اتفاقاتی رو که پیش بینی کرده بودن که خیلی ها اتفاق نیوفتاد(که البته خیلی ها هم عملی شد) یا اون انتظاراتی که از پیشرفت ها در قرن بیست و یک میشد، که حال بهشون نگاه میکنیم دیدگاهای افراطی از پیشرفت بشر بودن…به هر حال باید نشست و اتظار کشید و البته مثل دکتر کوپر ببینیم سن ما به سینگولاریتی میرسه یا نه 🙂
آهنگ تیتراژ سریال فرینج هم خاطره انگیز بود .منتظر قسمت بعد هستیم، امیدوارم موفق باشی .

سلام. پادکست واقعا عالی درست شده بود و مخصوصا موسیقی های متن فوق العاده ای گذاشته بودید. من به شخصه که در این زمینه هیچ گونه مطالعه و اطلاعاتی نداشتم و با گوش دادن به پادکست جنابعالی به این زمینه علاقمند شدم و کلی هم سرچ تو اینترنت انجام دادم و بیشتر خوندم.
فقط یک نکته ای که بود جنابعالی سین و شین تون کمی می زنه و من که داخل ماشین گوش می کنم دقایق اول کمی اذیت می شدم اما در دفعات بعدی اصلا متوجه اش نشدم (چندین بار پادکست جنابعالی رو توی ماشین گوش کردم)
البته نمی دونم میشه درستش کرد یا نه . همینطور خواستم مشکلم رو بگم.
به هرجال ممنون از زحمتی که کشیده بودید. من که خیلی لذت بردم.

داخل پادکست می گی:
“ولی واقعیت اینه که اون سیم کشی، ارتباطاتی که اون تو تشکیل شده به قدری پیچیده و به قدری مدرنه!!!”

آخه مغز ندیدگی هم حدی داره!، جوگیر!
اونوقت مغز غیرمدرن چی جوریاست؟!!!
P:

با سلام خدمت همهء علاقمندان سایت و البته آقا مسعود . من تازه با سایت آشنا شدم . میخواستم ببینم فرمت کتابهای
داونلودی باید به چه صورت باز بشه ، یا با چه نرم افزاری مشاهده بشه چون بنظر پی دی اف نیست .
پایدار و سرافراز باشید

ممنون بابت مطالب خوبی که توی پادکست مطرح میکنید. خوشحالم موضوعات محدود و تا حدودی مرتبط هستند. امیدوارم به همین شکل بمونه و از هر در سختی نباشه.
به ندرت توی وب فارسی وبلاگ‌هایی مثل شما میشه پیدا کرد. وبلاگ‌ها اغلب به فیلم، سریال و کتاب میپردازن اما از اهمیت TED ، تاک‌شوهای استوارت/کوبرت و موارد اینچنینی که بسیار آموزنده‌اند غافل‌ند. وبلاگ شما از این جهت بسیار باارزشه (:

پ.ن: در این پادکست یه موردی رو در مورد ترجمه نامناسب conscious به “خودآگاه” مطرح کردید که درسته. تا جایی که من اطلاع دارم در حال حاضر معمولا از کلمه “هشبار” در ترجمه استفاده میشه.

این متن رو از کتاب “یونگ، خدایان و انسان مدرن” با ترجمه داریوش مهرجویی، ص۳۲ نقل میکنم :
واژه آگاه را برای The Conscious و ناآگاه را برای The Unconscious آورده‌ایم. در زبان فارسی برای این دو معمولا خودآگاه و ناخودآگاه می‌آورند. در روانشناسی یونگ (و فروید) خودآگاهی (self-consciousness) مقوله دیگری است چه در آنجا “خود” موضوع آگاهی است. آگاهی همیشه “خود” آگاهی نیست. آگاهی برای چیزهای دیگر نیز هست.

سلام بر نویسنده خوش ذوق و گوینده خوش صدا و آرامش بخش،
اول از همه پوزش بابت این تاخیر در نظر دادن، اما مهم اینه که آخرسر نظر رو میدیم. میگن دیر و زود داره، اما سوخت و سوز نداره.

آقا بسیار صحبت های لذیذی بود. اتفاقا درباره این موضوع فکر کرده بودم. اولین بار در سریال Big Bang Theory شلدن محاسبه کرده بود که تا چه سالی انسان توانایی داره بتون ذهن رو در کامپیوتر ذخیره کنه، بعد ازونور هم محاسبه کرده بود چند سال عمر می کنه و آخرسر ۴-۵ سال کم آورده بود و داشت برای افزایشی عمرش تلاش های بامزه ای می کرد.
حالا شما هم ذهنم رو بابت این موضوع بیشتر ترغیب کردید.

بخاطر مشغله کاری فایلتون رو که همون شب آپلود کرده بودید تازه پریشب گوش کردم. بنظرم نسبت به پادکست اولی بسیار بسیار (+بسیار) کیفیت افزایش پیدا کرده. اولین نفطه مثبتی که نظرم رو جلب کرد تقسیم کردن صحبت ها و استراحت های هرچند کوتاه بود. اینجوری یکنواختی کاملا از بین رفت و ذهن با گفته های شما هوشیار می موند. (آهنگ ها هم خیلی خوب بود… پیشنهاد می کنم لیست آهنگ هایی هم که استفاده می کنید رو بگذارید! هی نیاییم سوال بپرسیم).
اما ضعفی که بنظرم ارزش گفتن دارد تفاوت صدای موسیقی با گفته های شما بود که در کامنت های بالا بهش اشاره شده بود. پادکستتون رو ساعت ۳ تا ۴ بامداد گوش می کردم، زمانی که صحبت می کردید (اون هم با صدای آرام شما و البته لحن خاصتون که موضوع رو برای من مثل یک فیلم جذاب و گیرا کرده بود) در گفته ها عمیق می شدم، اما ناگهان بخش موسیقی که می آمد و انگار به من شوک دادن و دست پاچه به دنبال دکمه صدای تبلت می گشتم (شاید مزیتش این بوده که از چرت در می آورد).

اما علی الحساب بسیار خوب و مفید بود، سین ها و شین ها که اینبار به گوش نمی آمد. شاید بنظر شما طولانی اومده باشه، اما بنظرم کاملا زمانش بجا و مقتضی نسبت به مفاهیم و موضوع.
منتظر بعدیش هم هستیم… اگر هم کمکی از ما برمیاد (در هر زمینه ایش) در خدمتیم. خوشحال می شم پادکست هاتون زودتر عرضه شه.

شاد و پاینده باشید.