جدول، تلفن و دیگر هیچ

خیلیها جدول حل كردن رو كار الكی میدونن… خیلیها عقیده دارند كه یعنی چی آخه میشینی این خونه ها خالی رو پر میكنی!!… آخرش چی؟ نون و آب نمیشه كه… (حالا نیست ملت از همه همه كارهاشون نون و آب درمیارن!)…

بنظر من ولی جدول حل كردن یكجور به چالش كشیدن ذهن و یا شایدم نرمش مغزی  هستش… وقتی كه مغزعین یه تایر كهنه افتاده گوشه یه انبار دورافتاده (مثلاً تو مترو هستی، و یا بیكار یه گوشه داری با گوشیت ور میری كه هشتاد درصد امكاناتش تو ایران قابل استفاده نیست) حالا یكی یهوی پیدا بشه اون لاستیك كهنه رو با چوبدستیش بچرخونه و باهاش بازی كنه… امكان داره اون چرخه رو دیگه زیر یه مرسدس نبدندند، ولی بخشی از هویت چرخ بودنش به چرخیدنشه و اگه نچرخه اسمش فقط یه تیكه لاستیكه (استدلال رو حال كردید… چون میدونم قانع شدید برید جداولتون رو حل كنید)

من ولی جدول جزو خیلی باحال زندگیم بود… میگم بود چون یكسال و خورده ای هست كه نمیدونم چرا!!! ولی یادم رفته بود جدول حل كردن رو چقدر دوست دارم… قدیما یكی دو تا از دوستام رسماً شرط میبستن كه در فاصله بین دو كلاس جدول ایران یا شرق رو تموم میكنم یا نه… هرچند كه اعتراف میكنم یكی دوبار تو سلمونی!! جدول كیهان رو هم تموم كرده بودم كه البته جزو افتخارات زندگیم بشمار نمیاد.

یه اعتراف دیگه … من حدفاصل سالهای  77 الی 86 به خیلی از دوستهام (كه خدا رو شكر هیچكدومشون روحشون از این وبلاگ باخبر نیست) تعداد زیادی ساعت دیواری و ماشین حساب و حتی یكبار زودپز كادو دادم (اشك تو چشمهای این دانشجوهای بیچاره حلقه زده بود وقتی زودپز رو گرفتند… آخی خودمم دلم سوخت) و همشون فكر میكردندمن چه آدم سخاوتمند و مهربانی هستم….

از بُعد خودشیفتگی مفرط و «خودمهربان بینی!» حاد قضیه كه بگذریم نكته مهم اینه كه اونها همشون جوایز مجله های مختلف جدول بودند كه تلنبار شده بودند گوشه خونه ام… تقریباً بجز سه تا ساعت دیواری (كه برای پوشش تمام زوایای چشمی من در خانه 87 متری دانشجوییم كافی بود) و یه خمیر ریش (فكرشو بكن جدول تاریخی ادبی حل كنی و بعد خمیر ریش جایزه بگیری!!!) بقیه جوائز رو دادم به دوستهام… حالا شانس ما هم زد و یكبار كه برای شوخی جوابها رو به اسم یكی دیگه از دوستام فرستادم و اون هم ربع سكه جایزه گرفت!!!…
البته یه جایزه رو هیچوقت حتی بفكر كادو دادنش نیفتادم و اونم كتاب اهدایی گل آقای مرحوم (قب) با امضای قشنگش با اون روان نویس سبز معروفش هست كه خیلی برام ارزشمنده و عمراً به كسی ندم.

حالا اینهمه كشش دادم كه چی بگم… آهان یادم اومد… من گفتم كه تقریباً یكساله كه دستم به جدول نخورده بود (مسعود هستم یك مسافر…) و امشب خیلی تصادفی یادم اومد كه چقدر دوست دارمش.

امشب خواهرم زنگ زد خونمون و گفت یه سئوالی داره چون توی یه جدول گیر كرده… سئوال پرسیدن همانا و جانم سوختن همانا… (بی انصاف فقط سه تا سئوال رو جواب داده بود قبلش…!!!!) بشكل خنده داری پس از یك مكالمه 27 دقیقه ای جدول فوق الذكر از پشت تلفن تموم شد و من دقیقاً تو فضا! بودم… (ها ها ها… من دیگه مسافر نیستم و اعتیاد و فضانوردیم شروع شده…) جدا از اینكه تا حالا همچین تجربه ای نداشتم ولی خیلی باحال بود.. با خودم فكر كردم كه چه جدول جالبی بودهااااا… اما وقتی تصویر ذهنیمو از جدول گفتم خواهرم كلی خندید و گفت نه این از اون جدول كلاسیك ها نیست و یه جدول معمولی تو یكی از این مجلات زرد هست كه وسطش عكسه نیمه محجبه یكی از این هنرپیشه های مكش مرگ ما رو زدند و پر از خزئبلات در ارتباط با زندگی شخصیش هست… علیرغم اینكه به انتلكتوئیلیتم خیلی برخورد (بیخیال بابا!!!) ولی بین خودمو بمونه خیلی لذت بردم…

راستی حتماً یكبار جدول حل كردن تلفنی رو امتحان كنید، خیلی لذتبخشه … ولی با تلفن دامادتون ترجیحاً… هرچند كه گل به تیم خودی هست ولی خب اینجوری بهتره… دغدغه هاتون كمتره و میتونید روی سئوالات راحت تر تمركز كنید…

از این به بعد بازم تو كیفم جدول میزارم و بزودی به همتون ساعت دیواری كادو میدم…

شاد باشید و تایر مغزتون گوشه هیچ انبار متروكه ای نیفته هیچوقت انشالله